Ankara’dan başlayan yolculuğumuzun istikameti, Avrupa’nın çatısı olarak kabul edilen Elbruz Dağıydı. Üç kişilik ekibimiz; İstanbul’da taksi şoförlüğü yapan İbrahim, avukat olan Dinçer ve yazılım işleriyle uğraşan ben Yalçın… Rize’ye ulaştıktan sonra iki gün dinlenerek hem toparlandık hem de zihinsel olarak tırmanışa hazırlandık. Sevdiklerimizle vedalaşıp sabaha karşı 02.00’de çocukları alarak Batum istikametine doğru yola çıktık.

Gün doğmadan Sarp Sınır Kapısı’nı geçmiştik. Türkiye–Gürcistan geçişi oldukça hızlıydı. Ardından rotamızı Kuzey’e, Rusya’ya doğru çevirdik. Uzun bir yol bizi bekliyordu: önce Tiflis’e ilerledik, ardından Vladikavkaz yönüne döndük.

Batum–Tiflis Hattı: Konforlu Yol ve Görülmeye Değer Noktalar

Batum’dan Tiflis’e uzanan yol oldukça modern ve büyük bölümü otoban. Bu güzergahta hem doğanın hem de kültürün iç içe geçtiği pek çok önemli durak bulunuyor:

Batumi Bulvarı ve sahil şeridi
Mtirala Milli Parkı
Kutaisi (Gelati Manastırı, Bagrati Katedrali – UNESCO miraslarıyla ünlü)
Borjomi ormanları ve Borjomi-Kharagauli Ulusal Parkı
Tiflis Eski Şehir, Narikala Kalesi ve sülfür hamamları

Batum–Tiflis hattı boyunca yol son derece keyifliydi.

Tiflis’ten Sonra Yol Daralıyor: Dağlar Sahne Alıyor

Tiflis’i geçtikçe yollar daralmaya, tırmanış artmaya başladı. Asfalt yer yer bozulsa da manzara nefes kesiciydi. Bu bölgede görülebilecek önemli noktalar:

Mtskheta – eski başkent ve UNESCO mirası Svetitskhoveli Katedrali
Jvari Manastırı – iki nehrin birleştiği muazzam manzara
Ananuri Kalesi ve Zhinvali Barajı
Gudauri – yaz sporlarıyla ünlü kasaba
Kobi Deresi ve Darial Geçidi

Kafkas Dağları yükseldikçe yol daha da dramatik bir hâl alıyordu.

Darial Vadisi ve Rusya Girişi: Lars Sınır Kapısı Çilesi

Darial Geçidi’nin sonunda yer alan Lars Sınır Kapısı, Rusya’ya açılan en stratejik kapılardan biri.
Geçiş süreci ise tam bir sabır testi.

Yaklaşık 3 saat boyunca Rus tarafındaki belge, araç kontrolü ve uzun prosedürlerle uğraştık. Araçla giriş yapıyorsanız, doldurmanız gereken evrakların tamamı Rusça ve süreç gerçekten yorucu.

Bu aşamayı atlattığımızda artık Rusya topraklarındaydık ve Elbruz macerası resmen başlamıştı.

Terskol’a Varış: Navigasyon, Dil ve Ruble Krizi

Sınırdan geçtikten sonra rotamız Elbruz’un tırmanış başlangıç noktası olan Terskol kasabasıydı. Düzenli köyler, Sovyet zamanından kalma yapılar, açık hava müzeleri… Özellikle Nalçik civarı kültürel anlamda büyüleyiciydi.

Fakat yol boyunca büyük bir sorunla karşılaştık:
internet ve navigasyon.
Bazı bölgelerde internet tamamen kesiliyor, navigasyon rota şaşırıyor, Rusça tabelalar ise âdeta bir bilmeceye dönüşüyordu.

Bunca zorluğa rağmen gece saatlerinde Terskol’a ulaşmayı başardık.
Evden çıkışımızdan Terskol’a varışımıza kadar 23 saat geçmişti.

Otele yerleşip dinlenmeye geçtik ancak ertesi gün büyük bir problemle karşılaştık: ruble meselesi.

Dolar kabul edilmiyor.
Terskol’da döviz bürosu yok.
Visa ve Mastercard savaş nedeniyle Rusya’da çalışmıyor.
Kartla ödeme alan işletme sayısı çok az.

Cebinizde dolar da olsa hiçbir işe yaramıyor.

Bölge Balkarya; burada yaşayan Balkar Türkleri sayesinde az da olsa Türkçe bilen birkaç kişi bulmak mümkün. Şansımız yaver gitti ve bir market işleten bir Balkarlı Türk ile tanıştık. Sadece temel ihtiyaçlarımızı karşılayacak kadar dolar bozdurabildik.

3800 ve 4200 Metre Kampları: Tırmanışa Hazırlık

Hazırlıkları tamamlayıp tırmanışa başladık.
İlk hedefimiz 3800 metre kamp alanıydı.

Burada teleferik bağlantısı ve kısa yürüyüşlerle kamp alanına ulaştık.
Üç kişi konaklamaya 50 dolar ödedik.
Küp şeklindeki mini odalar sadece uyumaya uygun; konfor beklentisi fazla olmamalı.

Ertesi gün yaklaşık 400 metre daha yükselip 4200 metre kampına çıktık.
Burası metal konteyner tipi barınaklardan oluşuyor ve aklimatizasyonun kalbi.

4200 kampında bir gün geçirip aklimatizasyon için 4700 metreye çıkıp tekrar 4200 metreye indik.

Zirve Gecesi: Avrupa’nın Çatısına Yolculuk

Ve büyük gün…

Gece saat 02.00’de 4200 metreden yürüyüşe başladık.
Birçok dağcı bu etapta kar araçlarıyla 5100 metreye çıkıyor.
Biz Dinçer ve ben tamamen yürüyerek çıktık.

(İbrahim kar aracına bindi — tembel!)

Yükseldikçe hava kötüleşti.
Rüzgâr 40–50 km/s hızlara ulaşıyordu.
Yer yer tipi etkisi oluşuyor, buz parçacıkları yüzümüze çarpıyordu.

Elbruz’da iki adet emniyetli ip hattı vardır.
Birçok dağcı bu hatlardan yürür.
Biz bu hatlara girmeden, kendi rotamızı takip ederek tırmandık.

Son dik sırtı da geçtikten sonra geniş zirve platosu karşımıza çıktı.

Ve nihayet…
Avrupa’nın en yüksek noktasındaydık.

Elbruz, anlatıldığı kadar “çok zor” bir dağ değil.
Doğru hazırlık, doğru aklimatizasyon ve doğru tempo ile güvenli ve keyifli bir tırmanış sunuyor.

Dönüş: Teleferiğe Karşı Zaman Yarışı

Zirveden inişte teleferiğin 16.00’da kapanacak olması nedeniyle hızla inmeye başladık.

4200 kampına ulaştık.
Hemen ardından eşyalarımızın olduğu 3800 metre kampına indik.
Eşyaları hızlıca toplayıp son teleferiğe yetiştik.
Terskol’daki otele döndüğümüzde artık her şey bitmişti.

Elbruz’un zirvesine ulaşmıştık.
Yorgunduk ama tarifsiz bir mutluluk içindeydik.

Kazbek Planı ve Sağlık Krizi

Otelde bir gece dinlendikten sonra dönüş yoluna çıktık. Planımız Gürcistan’da Kazbek Dağı’na tırmanmaktı. Ancak gözümde gelişen ciddi enfeksiyon nedeniyle bu planı iptal etmek zorunda kaldık.

Gözüm neredeyse tamamen kapanmıştı.
Gelişte 23 saat araç sürmüştüm; dönüşte sadece sınır geçişlerinde direksiyona geçebildim.
Yolun tamamını İbrahim sürdü.
Dinçer ise hiç sürmedi — rahatına düşkün bir arkadaş kendisi. :)

Yaklaşık 26 saatlik yolculuğun ardından tekrar Batum’a vardık.
Bir gün dinlendik ve bu kez hedefimiz Kaçkar Dağı oldu.